هبوط

در من ناله های پنهان کوهی است

سرشار از صخره های بی عبور

که رویش جوانه ای در قله را به حسرت دارد !

انتظار گام هایت

به لذت هبوط آدم می ارزد

به قله ای که خدا تنها به آن رسید. 

گناهی کن

و این تابوی نوردیدن صخره های سخت مرا آسان کن. 

" عادل طاهرخانی یوسف "

پازل

بی تو 

دوست داشتن را معنایی جز انعکاس سرد و خشک این دیدارهای سنگ ها و علف ها 

در معبر جانواران گسیخته پیمان محبت

نخواهد بود. 

من تنها قطعه ی مازاد پازل حیات انسانم

که هرگزم تو را یارای آغوش نخواهم داشتن !

" عادل طاهرخانی یوسف "

درد

جز خدا هیچکس تنهایی دل شکسته را نمی فهمد

حتی دل دیگری که شکسته است نمی فهمد

که دردِ این خود شکستن

چون بلور های تنهای برف

هر یک متفاوت از هم 

یادگار درد فراقی جدا از هم. 

" عادل طاهرخانی یوسف "

بدرود

شاید مرا دیگر نخواهی شنید

نه در میان آواز گنجشک های خسته از شب در سپیدم های بی من

و نه در زوزه های گرگهای نیمه شب

در بلند صخره شب های ترس !

حتی شمیم مرا

از عطر گلهای یاس هم نخواهی بویید !

من نه عابری بودم که عبورت مرا شکست 

و نه زاهدی معتکف

که رفتنت را دلیل ماندن دارم !

اینک

چون صخره ای سخت

در کوران این بوران بی تو

حتی مجال خیرگی آستان آفتابم نیست

که این خالی نگاه ات

خیال زیستن را هم محال می کند، محال !

" عادل طاهرخانی یوسف "